Ptasia stołówka - jak mądrze dokarmiać ?

ekolog: Całkowita zgoda. Wypada dodać, iż troskę o "braci mniejszym" możemy okazywać przez cały rok, w różny sposób, w zależności od indywidualnych możliwości. Np. posiadacze ogrodów i ogródków poprzez dobór odpowiednich roślin, które w okresie zimowym mają owoce (np. jarzębina, kalina, głóg, róża), które w okresie zimowym ptakom mogą posłużyć za pokarm.

ekolog: O tak nazywanych braciach mniejszych, zwierzętach, pamiętajmy nie tylko w okresie zimowym, ale przez cały rok. Szczególną opieką powinniśmy obejmować nie tylko ptaki. Uwagę należy zwrócić również na owady i zwierzynę zamieszkującą leśne siedliska. Ogrody wbrew pozorom są nie tylko naszą własnością, także miejscem egzystencji dla wielu gatunków zwierząt. Leśne zwierzęta pozostają domeną myśliwych, również w kategorii dokarmiania, które stanowi nieodłączny element gospodarki łowieckiej. W przypadku ptaków i owadów, w zależności od sytuacji możemy wykazać się własną inicjatywą. Człowiek w swym egoizmie, na podstawie błędnych założeń i ideologii, próbuje podporządkować sobie przyrodę (antropocen). Pozbawiona swoich naturalnych siedlisk zwierzyna zmuszona została do zaadoptowania się do nowych warunków, gdzie nie zawsze spotyka się z przyjaznym przyjęcie ze strony ludzi. Z całą pewnością człowiek powinien zmienić swoją postawę i pewne typy zachowań uświadomić sobie jako przejawy współczesnego barbarzyństwa, które może się przejawiać np. w braku wrażliwości na potrzeby braci mniejszych (zwierząt).

ekolog: W przypadku ptaków, ich zimowa sytuacja jest szczególnie trudna, tym bardziej, jeżeli zasiedlają obszary silnie zurbanizowane. Temat ten komplikuje również sprawa jakości pokarmu dostarczanego ptakom przez ludzi, ten nie zawsze bywa dla nich odpowiedni, a poniektóre produkty są dla zwierząt szkodliwe. Na poprawę sytuacji nie zawsze przekłada się instalacja tak nazywanych kaczkomatów, ważna jest świadomość społeczna i polityka poszczególnych samorządów, które czasem niechętnie podchodzą do kwestii np. dokarmiania gołębi. Warto, aby mieszkańcy przekonali miejscowe władze do wydzielenia odpowiednich stref z przeznaczeniem pod zimowe dokarmianie zwierząt. Moralnym obowiązkiem ludzi względem swoich ”mniejszych braci” jest troska o ich zimowy dobrostan. W tym celu należy znaleźć jakieś odpowiednie miejsce. W zależności od naszych warunków bytowych może to być przydomowy ogród, balkon, czy wyznaczone miejsce w parku – najważniejsze, aby było dyskretnie położone i niedostępne dla drapieżników np. kotów, a także zwierząt, których nie chcemy wspomagać (np. myszy i szczury). Bardzo pomocne przy dokarmianiu ptaków mogą okazać się stosowne instalacje np. karmik, czy pojnik, które uchronią karmę przed czynnikami atmosferycznymi. Zamieszczenie urządzeń na odpowiedniej wysokości ułatwi ptakom korzystanie z ich dobrodziejstw. Ważne, aby stosowne przyrządy były wykonane z naturalnych surowców i jak najbardziej przypominały, wtapiały się w naturalne środowisko występowania ptaków. Warto nie zmieniać lokalizacji miejsca do dokarmiania, przyzwyczajenie zwierząt wpłynie na ich częstsze wizyty, przez to spora ilość pożywienia się nie zmarnuje. Karmik musi być czysty, wypada dbać o jego warunki sanitarne, ponieważ gromadzi się w nim większa ilość zwierząt, co sprzyja rozprzestrzenianiu się chorób. Pokarm ma być naturalny, zdrowy i smaczny z przeznaczeniem dla ptaków. Karma winna być umieszczana regularnie i co jakiś czas niespożyte resztki należy usuwać. Dobrym rozwiązaniem jest zaopatrzenie karmika w dozownik. Nie wolno zapominać, iż do dokarmiania zwierząt i warunków, w jakich to się odbywa, powinniśmy podchodzić niczym do własnej kuchni. Ptaki to również wymagające troski istoty żywe.

ekolog: Co umieszczać w karmiku? Pokarm powinien być naturalny, świeży, zdrowy i smaczny. Zaleca się karmić ptaki wszelkimi nieprzetworzonymi albo mało przetworzonymi ziarnami i nasionami. Mowa o np. pestkach dyni, żołędziach, różnego rodzaju kaszach, prosie, siemieniu lnianym, słoneczniku, nasionach konopi, orzechach łuskanych (laskowych i włoskich) czy zbożu. Niedopuszczalne jest żywienie ptaków pieczywem, niezdatną do spożycia przedterminową żywnością, czy przetworzoną np. solonymi orzeszkami, a także łuskanym, prażonym słonecznikiem. Dopuszcza się zawieszanie słoniny, ta musi być świeża, niesolona i niewędzona. Dla ptaków lubujących się w owocach, menu karmika warto uzupełnić o drobno posiekane rodzynki, czy odpowiednio pokrojone jabłko. Jeżeli ktoś ma własny ogród, w celu dokarmianie zwierząt może posadzić jarzębinę lub kalinę. Warto, aby w pobliżu ptasiej stołówki znajdował się dostęp do wody.

ekolog: Instalacja karmika i związane z tym zimowe dokarmianie ułatwia prowadzenie obserwacji ptaków. Jest to rozrywka lepsza od np. oglądania telewizji. Po tym, jakie ptaki odwiedzają miejsce dokarmiania, łatwo rozeznać się po miejscowym składzie gatunkowym, a także poznać, które gatunki są najważniejsze i najsilniejsze, a które muszą czekać w kolejce po swoją dolę. Najczęstszymi gośćmi w karmikach bywają zięby, gile, sikorki, kowaliki, wróble, gołębie, sroki, dzwońce, grubodzioby, dzięcioły, drozdy, jemiołuszki, szpaki, kosy, czy jemiołuszki. Czasem pojawiają się również inni, np. myszołowy, czy krogulce, które otoczenie karmika będą traktować jako miejsce łowów. W nieco inny sposób wygląda dokarmianie ptaków zasiedlających rzeki i zbiorniki wodne, o nieco innym składzie gatunkowym (kaczki, łabędzie). Tam pokarm pozostawiamy na brzegu.

ekolog: Najważniejszą sprawą w prawidłowo prowadzonej gospodarce łowieckiej, pod względem stworzenia podstaw bytowych zwierzynie jest zapewnienie dostępu wody. Woda w łowisku jest jednym z kryteriów kwalifikacji jakości obwodu. Ważne jest, aby woda dla zwierzyny była łatwo dostępna, nie wystarcza sam fakt, iż na danym terenie znajduje się zbiornik wody, ten niekoniecznie może spełniać funkcję wodopoju. Zdarza się, iż zbiorniki wody są niedostępne dla zwierzyny np. przez silne zabagnienie brzegów, czy ich urwistość i stromość. Zbiorniki wodne są szczególnie ważne dla zapewnienia odpowiednich warunków bytowania zwierzynie grubej, która wymaga korzystania z odpowiednich kąpielisk i tarzawisk, które w okresie letnim mogą służyć również jako miejsca ochłody i higieny. Zwierzyna przywiązuje się do swoich kąpielisk i tarzawisk, niechętnie te zmienia. Jeżeli w obwodzie brak jest naturalnych i łatwo dostępnych zbiorników wody, wówczas odpowiedzialni za prowadzenie gospodarki łowieckiej zobowiązani są do zorganizowania sztucznych wodopojów w terenie, np. poprzez zatrzymanie wody ze źródełka, czy na poczet gromadzenia wody opadowej. Szczególną uwagę na zagadnienie wody trzeba zwrócić w okresie zimowym. W pozostałych porach roku zwierzyna prawie zawsze znajdzie sobie trochę wody, a jej brak uzupełni, np. pobierając zieloną, soczystą paszę. W zimie problem niedoborów wody na siedliskach dotyczy zwłaszcza terenów słabo zalesionych, o ubogim siedlisku leśnym. Wbrew pozorom śnieg (o ile jest), nie gasi pragnienia zwierzyny, które potęguje mróz i suchy wiatr. W związku z tym, przy prawidłowym prowadzeniu gospodarki łowieckiej, w sytuacji mroźnej pogody, należy stale odnawiać przeręble w miejscach, gdzie zwierzyna korzysta z wodopoju. Na wodzie bieżącej można zorganizować niewielki wodospad, który dłużej pozostanie odporny na pokrycie lodem. W wyjątkowej sytuacji, wobec bardzo silnych mrozów, kiedy dotychczasowe środki dostarczenia wody mogą zawieść, dopuszcza się ścięcie drzew liściastych (osika, iwa), które ogryzane przez zwierzynę stanowią zasobnik niewielkich ilości wody. W tym celu może również posłużyć kapusta i jarmuż, które można pozostawić w paśniku.

ekolog: Zimą zdarza się, iż żer podnożny jest przykryty warstwą śniegu i staje się niedostępny, a podrosty i podszyty nie dają wystarczającej ilości pokarmu. Na siedliskach ubogich wówczas w ogóle nie ma możliwości zdobycia pożywienia, zwierzyna jest skazana na odżywianie się wyłącznie tym, co człowiek poda jej w paśnikach. Są za to odpowiedzialni myśliwi, niestety zwykle umyka to uwadze społeczeństwu. Zwierzynie wówczas podawana jest odpowiednio dobrana karma w ilościach odpowiadających jej stanowi liczebnemu, aby w danym okresie zapewniała zaspokojenie wszystkich potrzeb organizmu zwierzęcego możliwie całej populacji. Jest to również zabieg o charakterze profilaktycznym, dokarmiona zwierzyna czyni mniejsze szkody w gospodarce leśnej. Słabo odżywione zwierzęta stają się podatne choroby, a ich organizmy nie rozwijają się należycie, co przekłada się na ogólne osłabienie całego zasobu. Każda pobierana przez zwierzęta karma zawiera tzw. suchą masę i wodę. W zależności od składu dostarczane zwierzynie pasze dzielą się na pasze objętościowe (mniejszy procentowo udział wody), pasze soczyste (większy procentowo udział wody) i pasze treściwe (przewaga składników pokarmowych). Myśliwi dokarmiają zwierzęta pędami, sianem, bulwami topinamburu, burakami, marchwią, rzepą ścierniskową, kapustą pastewną, jarmużem, ziarnami zbóż i roślin motylkowych, a także owocami drzew leśnych. Myśliwi dokarmiają przez cały okres zimowy, w zależności od potrzeb. Proces rozpoczyna się od wykładania zgromadzonej poprzednio i odpowiednio zmagazynowanej paszy. Zadawanie karmy rozpoczyna się odpowiednio wcześniej, od stworzenia należytej infrastruktury (np. paśniki) i stopniowego przyzwyczajania zwierzyny od konkretnego miejsca karmienia i pożywienia. Właściwe dokarmianie prowadzone jest w chwili pojawienia się pokrywy śnieżnej. Szczególnie ważnym okresem prowadzenia dokarmiania jest koniec zimy i przedwiośnie, to wówczas wzrasta zapotrzebowanie organizmów zwierzęcych na składniki odżywcze. Jest to związane z wyczerpaniem organizmu, w związku z trwają zimą i rozpoczynającym się okresem rozrodczym. Sposób dokarmiania dzielimy na paśnikowe i bezpaśnikwe. Dokarmianie za pomocą paśników wymaga ich wcześniejszej budowy, a następnie przyzwyczajenia zwierzyny do konkretnego miejsca. Paśniki chronią karmę od wpływów atmosferycznych i sprzyjają prowadzeniu stałych obserwacji, z drugiej strony sprzyjają grupowaniu się zwierząt w jednym miejscu, co ułatwia roznoszenie się chorób i kłusownictwo. Dokarmianie bezpaśnikowe jest tańsze, za to wymaga większego nakłady uwagi, a także sprzyja marnotrawieniu karmy. Paśniki bez względu na to, jakiego są typu (paśnik magazyn, paśnik parasol), powinny być zbudowane z drewna, kryte trzciną lub słomą. Deski i gonty są niewskazane, a surowców sztucznych w ogóle nie powinnyśmy używać przy budowie infrastruktury łowieckiej. Przy dokarmianiu bezpaśnikowym, karmę najlepiej pozostawiać przy drzewach o jak największej i gęstej koronie, najlepiej sprawdzają się iglaki.

ekolog: Bardzo ważnym elementem troski myśliwych o braci mniejszych jest dostarczanie zwierzynie soli. Ta udostępniana jest jako dodatek do wykładanej karmy, co nie zawsze jest zalecane, ponieważ każdy organizm posiada własne zapotrzebowanie. Dlatego zwykle odbywa się to poprzez umieszczanie odpowiednio przygotowanych brył soli w specjalnie do tego celu postawionych lizawkach. Najczęściej spotykaną formą lizawki jest drewniana skrzynka potocznie nazywana korytkiem. O możliwości dostępu zwierzyny do wystarczającej ilości soli należy dbać przez cały rok. Szczególnie duże znaczenie ma to w okresie przedwiośnia i wiosny, kiedy w żadnym wypadku nie może zabraknąć tego składnika diety.

ekolog: W ostatnich latach coraz głośniej mówi się o potrzebie ochrony owadów. W szczególności pojawił się pomysł zakładania tak określanych hoteli dla owadów, które stanowią szczególnego rodzaju instalacje ułatwiające przezimowanie poszczególnym gatunkom owadów. W pierwszej kolejności pod uwagę bierze się stworzenie odpowiednich warunków pod hibernację dla biedronek, motyli, czy pszczół samotnic i os samotnic. Ów hotel dla owadów może ”otworzyć” każdy, kto ma miejsce i dostęp do drewna (szczapy, pnie z przeznaczeniem do rozkładu), kamieni, kafli, cegieł, słomy, gliny, suchych liści, patyków, czy kory. Z wymienionych materiałów wystarczy ułożyć pryzmę i tę pozostawić. Warto wznieść obiekt, który będzie ozdabiał otoczenie. Czasem stosowne gniazda owady budują sobie same. Do takiego gatunku zaliczamy mrówki, które są niezwykle pożyteczne i niezbędne w prawidłowo funkcjonującym ekosystemie. Niejednokrotnie ich kopce/mrowiska pojawiają się na terenie naszych ogrodów, co poszczególni właściciele postrzegają za bezprawną cudzą ingerencję na swoim terenie. Często zdarza się, że mrowiska są niemiłosiernie niszczone. W mojej opinii tego rodzaju zachowanie należy postrzegać za barbarzyństwo. Człowiek bezrefleksyjnie próbuje podporządkować sobie przyrodę, zwierzęta mają coraz mniej terenów do egzystencji, przez co adaptują się do funkcjonowania w środowisku zurbanizowanym. Mrowiska powinniśmy otaczać szczególną opieką i pod żadnym pozorem ich nie niszczyć. Mrówki jako zwierzęta społeczne stanowią ciekawy przykład zorganizowania i przez to ich funkcjonowanie może posłużyć pod dokonywanie obserwacji. Jako ludzie sporo od nich możemy się nauczyć. Ochrona mrówek w pierwszej kolejności odnosi się do pozostawiania ich gniazd w spokoju. Innym przykładem zwierząt, które winniśmy otaczać troską, są pszczoły. Podobnie jak mrówki tworzą społeczności, które wchodzą między sobą w relacje, posiadają wewnętrzną hierarchię i podział zadań. Jeżeli warunki pozwalają, warto w ogrodzie założyć własną pasiekę i tym sposobem przyczynić się do zwiększenia populacji pszczół. Z pewnością ubogaci to miejscowy ekosystem.

ekolog: Ziemia jako planeta stanowi miejsce zamieszkania dla ludzi, zwierząt i roślin. Składa się z różnego rodzaju ekosystemów i środowisk, które wzajemnie na siebie oddziałują. Kiedy doprowadzamy do zachwiania równowagi, następują zmiany, które są brzemienne dla całej planety i wszystkich istot. Warto, aby każdy w zależności od swoich możliwości zaangażował się w troskę o środowisko. Jest to nasz obowiązek moralny, a dla poniektórych również wyznaniowy. Jak powiedział Antoni de Saint-Exupery, autor m.in. „Małego Księcia”, ludzie zawsze powinni pozostawać odpowiedzialni za to, co sami oswoili. Jednak w chęci niesienia pomocy zwierzętom, pamiętać należy przede wszystkim o własnym bezpieczeństwie, a także konsekwencjach i zasadności podejmowanych działań. Człowiek jako istota obdarowana rozumem jest zobowiązany do dbałości o inne istoty.

bolo 5064: Cześć. Ja od początku zimy "skarmiłem" 24 kg słonecznika.Na początku próbowałem robić mieszanki /słonecznik,tłuczony owies,pszenicę ,siemię/.Niestety,ptaszki /mnóstwo/ bardzo dokładnie tą mieszankę przebierały.Znikał tylko słonecznik.Z zalegającego siemienia,pod wpływem wilgoci /zasiekający deszcz/ tworzył się taki glut .Musiałem wszystko wyrzucać.Teraz karmię tylko słonecznikiem .1 litrowy "blachocz" dziennie.Robię to chyba ostatni rok ,bo ostatnia cena /kupiłem 20 kg/ trochę mnie powaliła.W grudniu płaciłem za 1kg 2.80 zł.,teraz pod koniec stycznia 5.60 za 1kg. I tak zastanawiając się nad tym wszystkim co się teraz dzieje,boję się czy jak bieda rozwinie w pełni swoje skrzydła,znajdzie się ktoś kto mnie będzie dokarmiał.Ptaszkom na razie wprowadziłem"tarczę antyinflacyjną " i sypię im 3/4 "blachocza " /jakby rozumiały to im powiedział : no cóż,wina Tuska/ .Pozdrawiam

ktoś: Jest tylko mały problem Nie ma kogo dokarmiać, bo żadnych ptaków nie ma.