Wokół polsko-czeskiego konfliktu granicznego

robespierre: Śląsk Cieszyński stanowi konstrukt kulturowy nierozerwalnie związany z Polską. Księstwo Cieszyńskie, które wpłynęło na ukształtowanie miejscowej regionalnej tożsamości, powstało w konsekwencji podziałów dokonywanych w ramach polskiej dynastii. Śląska tożsamość regionalna jest częścią polskiej kultury ludowej, a lokalna gwara stanowi dialekt j. polskiego. W okresie poprzedzającym 1918 r. Śląsk Cieszyński, a wcześniej Księstwo Cieszyńskie nigdy nie stanowiły integralnej częścią Królestwa Czech. Kultura czeska na Śląsku Cieszyńskim, wbrew pozorom, stanowi żywioł napływowy. Spora część imigrantów ekonomicznych, jacy w XIX w. napływali do pracy w rozwijającym się na Śląsku Cieszyńskim przemyśle, rekrutowała się z terenu Galicji i dość łatwo ulegała bohemizacji, którą ułatwiały czynniki wyznaniowe i zachęty ekonomiczne. Jest to dość łatwo uchwytne w źródłach. W 1919 r. Czechosłowacja, przy wykorzystaniu sprzyjającej sytuacji międzynarodowej dokonała walnej agresji na teren Śląska Cieszyńskiego, bez poszanowania wcześniej zawartych porozumień pomiędzy lokalnymi ośrodkami władzy. Siły polskie aż do Skoczowa pozostawały w odwrocie, za co osobiście winię nieudolność polskiego głównodowodzącego. Opór przed czeską agresją na Śląsku Cieszyńskim był stawiany oddolnie, w pierwszej kolejności przez śląskiego robotnika. Oddziały czechosłowackie operujące na Śląsku Cieszyńskim dopuszczały się rozlicznych zbrodni wojennych m.in. w Stonawie, masakrowani byli jeńcy wojenni, represjonowana była śląska ludność. Winni do dziś nie ponieśli żadnej odpowiedzialności. Apetyty praskiego rządu nie ograniczały się do pochłonięcia tylko Śląska Cieszyńskiego, poniektóre czeskie środowiska posiadające wpływy na politykę państwa, opowiadały się za oparciem wschodniej granicy Czechosłowacji na rzece Stryj. Niewątpliwie winę za wszczęcie wojny czechosłowacko-polskiej należy upatrywać po stronie Czechosłowacji. Twierdzenia Pragi, iż na spornym terenie Polacy zorganizowali wybory do Sejmu Ustawodawczego, dowodzą tylko i wyłącznie czechosłowackiej niepewności co do zasadności przyłączenia Śląska Cieszyńskiego do Czechosłowacji. Wojna dla Czechosłowacji w sprzyjającej dla Pragi sytuacji międzynarodowej stanowiła akt desperacji i była jedynym argumentem przesądzającym za przejęciem przez Pragę sporo większej części Śląska Cieszyńskiego. Polacy byli świadomi konieczności dokonania podziału terenu byłego Księstwa Cieszyńskiego, niestety podział bez zastosowania argumentu wojennego z całą pewnością okazałby się stanowczo mniej korzystny dla strony Czechosłowacji.

robespierre: Polacy na terenie Śląska Cieszyńskiego zajętym przez Czechosłowację spotykali się z rozlicznymi szykanami. Byli degradowani bądź zwalniani z tych bardziej intratnych stanowisk, wywierana była na nich presja np. posyłania dzieci do czeskich szkół. Miejscowi polscy aktywiści zmuszeni zostali do opuszczenia zamieszkiwanej dotąd części Śląska Cieszyńskiego i emigrowali na polską stronę. Los ten spotkał m.in. rodzinę Henryka Flame. Z drugiej strony służby czechosłowackie podejmowały się działań mających na celu ściąganie pod wszelkim pozorem na teren Czechosłowacji działaczy polskich, który uprzednio szkodzili czeskim interesom — w jakim celu? Praga teren Śląska Cieszyńskiego zasiedlała osadnikami z głębi Czech i prowadziła celową politykę wymazywania wszelkich związków z Polską. Już po rozpoczęciu II wojny światowej Polska i Czechosłowacja, a od 1992 r. Republika Czeska, znajdują się w tych samych blokach państw, co skutecznie uniemożliwiało swobodne wyjaśnienie sprawy przynależności Śląska Cieszyńskiego. Polska i Republika raczej są sojusznikami i przyjaciółmi z przypadku niż z dobrej woli. Z całą pewnością sytuacja ta była na korzyść strony niesłusznie posiadającej. W 1938 r. Polska samodzielnie (a nie w przymierzu z Niemcami, jak to bywa fałszywie przedstawiane), dokonała korekty granic, które zostały utrzymane po wcieleniu Śląska Cieszyńskiego do Niemiec. Wcześniej Praga również była skłonna do dobrowolnego wycofania się z zajętej części Śląska Cieszyńskiego. J. Stalin, właściwy twórca granic na terenie Europy Środkowej, początkowo przychylał się za pozostawieniem granicy z 1938 r., jednak w związku z zabiegami dyplomatycznymi Moskwa zadecydowała o powrocie do granicy (podziału Śląska Cieszyńskiego) z 1920 r., rozwiązania korzystniejszego dla Pragi. W 1945 r. całkiem realnie groziło kolejne polsko-czechosłowackie starcie o przynależność Śląska Cieszyńskiego, co skutecznie utrudniła Moskwa. W 1945 r. Ludowe Wojsko Polskie z całą pewnością stanowiło siłę zdolną do zajęcia regionu, dlatego Praga uciekała się do zabiegów dyplomatycznych. Czechosłowacja jeszcze po zakończeniu II wojny światowej dokonywała prowokacji granicznych. Ostateczne ustalenie granicy pomiędzy Polską i Czechosłowacją nastąpiło dopiero w 1958 r.

robespierre: Jeżeli mowa o przedwojennej Czechosłowacji (1918-1938), później Czecho-Słowacji (1938-1939), mieszkańcy tego wielonarodowościowego państwa (Niemcy, Czesi, Słowacy, Polacy, Węgrzy, Ukraińcy, Rusini, etc.) w porównaniu z krajami sąsiednimi cieszyli się większą swobodą w zakresie praw politycznych. Czechosłowacja pozostała demokracją, wbrew pozorom było to państwo kontynuujące założenia i tradycje dawnych Austro-Węgier, a także najbardziej oddające ducha naddunajskiej monarchii. Inaczej sprawa przedstawiała się pod względem praw mniejszości narodowych. Polacy na zajętej przez Pragę części Śląska Cieszyńskiego byli dyskryminowani. Istniały wyraźne tarcia na linii funkcjonowania innych narodowości. Kontynuowany z okresu poprzedniego był spór niemiecko-czeski, zakończony wysiedleniem po II wojnie Niemców, którzy wcześniej byli obywatelami Czechosłowacji. Napięta była sytuacja pomiędzy Węgrami i Słowakami, a także Czechami i Słowakami. Nietypowo przedstawiała się sytuacja Rusinów.

robespierre: Sprawa celowej dyskryminacji Polaków w przedwojennej Czechosłowacji, mowa o zajętej przez Pragę części Śląska Cieszyńskiego, do tej pory znajdowała się co najwyżej na marginesie zainteresowania krajowej opinii publicznej i środowisk naukowych.

robespierre: Po upływie całych dziesięcioleci po tych przykrych dla każdego narodu wydarzeniach, z całą pewnością powinniśmy w pierwszej kolejności zachować regionalną tożsamość i ponad sztucznie narzuconymi podziałami tworzyć współczesny Śląsk Cieszyński. Korekta granic obecnie prowadziłaby do kolejnych nieszczęść, a co najgorsze, stanowiłaby dla innych państw argument pod przedstawianie własnych roszczeń terytorialnych, w innych częściach kraju. W końcu Polacy mieszkający na zajętej przez Republikę Czeską części Śląska Cieszyńskiego powinni być otaczani adekwatną troską ze strony warszawskich władz. To właśnie oni tworzą najlepszy polski kapitał u naszych południowych sąsiadów. Krzywdzące dla naszych rodaków zza Olzy jest odnoszenie się do nich per Czesi. Śląsk Cieszyński nie jest częścią etnograficznych Czech, to zupełnie odrębny region.

św. Patryk.: donek spierdzielaj za Ural